Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Τη νύχτα που γύρισε ο χρόνος - Noelle Baxer

Μέσα σε μια νύχτα η Σουλτάνα, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου «Η νύχτα που γύρισε ο χρόνος», διηγείται την ιστορία της ζωής της, τους προβληματισμούς και τα διλήμματα που την στοιχειώνουν και την κρατούν δέσμια στο παρελθόν. Καθισμένη στον μισοσκότεινο καφενέ του Τούρκου ξαδέλφου της Σερχάτ στην Κερασούντα του Πόντου, μέσω του μακρύ μονολόγου της, γιατί περί μονολόγου πρόκειται μιας και απευθύνεται στον Σερχάτ χρησιμοποιώντας την ελληνική γλώσσα, η οποία και του είναι ακατανόητη, μας μιλά για την ιστορία της ζωής της, για το μεγάλωμά της από την γιαγιά Σουλτάνα, για το πόσο επηρεάστηκε η ζωή της από το χαρακτήρα της γιαγιάς της και τις εμπειρίες που τις κουβαλούσε και της τις κληροδότησε, για τις απώλειες ζωής, για τη σχέση της με τον μοναχικό, θα έλεγα, Λυκούργο καθώς και για την διαλεύκανση των δυο δολοφονιών που είχε αναλάβει ούσα αστυνομικός πριν φτάσει στον Πόντο για αυτή την εξομολόγηση.
Σκοπός αυτής της καταβύθισης στο παρελθόν και στα μύχια της ψυχής της είναι να καταφέρει η ηρωίδα μας, έως το τέλος της νύχτας, να βγει απελευθερωμένη από το επιφορτισμένο παρελθόν προκειμένου να πάρει σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον της. Μόλις οι αχτίδες του ηλίου αγγίξουν την πλάση θα πρέπει λοιπόν να αφήσει πίσω της τις αφηγήσεις της γιαγιάς της για τις λευκές πορείες θανάτου, το εννιάχρονο κορίτσι που σ’ αυτές κουβαλούσε στους ώμους του το κουφάρι της μικρής αδερφής του, τα οικογενειακά μυστικά, την ανήθικη ιστορία του παππού της μα κυρίως τις τύψεις που νιώθει για την αθέτηση, όπως πιστεύει, του όρκου που έδωσε κάποτε στην γιαγιά της. Η μέρα που ξημερώνει άλλωστε είναι η ημέρα των γενεθλίων της…. Γίνεται πενήντα χρονών…. και είναι μια καλή ευκαιρία να ακολουθήσει την φύση του ανθρώπου που, όπως λέει και η ίδια, είναι ανατρεπτική. Θα καταφέρει άραγε να ανατρέψει και εκείνη όλα όσα αποτελούν τροχοπέδη στα μελλοντικά της βήματα; Αν ναι, η επόμενη μέρα, η μέρα, δηλαδή, μετά τη νύχτα που γύρισε τον χρόνο, θα αποτελέσει το έναυσμα για μια νέα και ουσιώδη αρχή.

       Το «Η νύχτα που γύρισε ο χρόνος» είναι ένα βιβλίο που, μέσα από τις ιστορίες των οικείων ηρώων του, δημιουργεί πολλά και διαφορετικά αισθήματα στον αναγνώστη! Πόνο για την Ιστορία των Ποντίων, συμπάθεια για την ανιδιοτελή στάση του Λυκούργου προς την σύζυγό του, τρυφερότητα για την σχέση της Σουλτάνας και του Λυκούργου, αγωνία για την αστυνομική έρευνα που υπάρχει στις σελίδες του, αγανάκτηση και αποτροπιασμό για την συμπεριφορά του παππού..... Ένα στοιχείο που μ’ άρεσε πάρα πολύ ήταν η εύστοχη σύγκριση του ξεριζωμού των Ποντίων με τους Μύριους του Ξενοφώντα καθώς και της συμπεριφοράς των δολοφόνων μ' αυτή των δυο ηρωιδών της αρχαίας τραγωδίας «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, της Αντιγόνης, δηλαδή, και της Ισμήνης αντίστοιχα. Τα αποσπάσματα που παραθέτει η συγγραφέας από το «Κύρου ανάβασις» και την «Αντιγόνη» ήταν χαρακτηριστικά και ατμοσφαιρικά δοσμένα!

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Έθιμα ταφής - Hannah Kent

Στο «Έθιμα ταφής» της Hannah Kent ο αναγνώστης μεταφέρεται στην Ισλανδία του 1829 και παρακολουθεί μέσω της ενδιαφέρουσας, εναλλασσόμενης, από τριτοπρόσωπη σε πρωτοπρόσωπη και αντίστροφα, αφήγησής του την ιστορία της Άγκνες Μάγκνουσντότιρ, της τελευταίας, δηλαδή, γυναίκας που καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε δι’ αποκεφαλισμού στην Ισλανδία, τον Ιανουάριο του 1830.
Η Άγκνες, λοιπόν, καταδικάζεται σε θάνατο για την δολοφονία του εραστή της Νάταν Κέτιλσον και του Πέτουρ Γιόνσον, ο οποίος ήταν φίλος του Νάταν και βρίσκονταν στο υποστατικό του την ημέρα της δολοφονίας. Εωσότου όμως να εκτελεστεί η ποινή της, η Άγκνες μεταφέρεται στο υποστατικό του Νομαρχιακού Υπαλλήλου, Γιον Γιόνσον. Η υποδοχή που θα της επιφυλάξει η γυναίκα του Γιον, η Μαργκρέτ, και οι κόρες του, Λάουγκα και Στέινα, θα είναι ψυχρή καθώς ο τρόμος που έχει φωλιάσει μέσα τους για την φόνισσα τις έχει παραλύσει. Δεν μπορούν και δεν θέλουν να έρθουν σε επαφή με την στυγνή δολοφόνο που η φήμη της έχει ταξιδέψει σε όλη την πεδιάδα. Η μοναχικότητα όμως του χειμώνα καθώς και ο ιεροδιάκονος εφημέριος Τότι, ο οποίος έχει οριστεί πνευματικός της με σκοπό να την καθοδηγήσει στην μεταμέλεια κάτω από την χριστιανική καθοδήγησή του, θα φέρουν την Άγκνες και τα μέλη της οικογένειας πιο κοντά…. Η Άγκνες τότε θα ανοίξει την καρδιά της και θα μιλήσει για την δύσκολη ζωή της ως νόθο παιδί, για την αγάπη που πάντα ζητούσε και που πίστεψε τελικά πως την βρήκε στο πρόσωπο του Νάταν, για την προδοσία του, για την νύχτα του φονικού καθώς και για τα πρόσωπα που ενεπλάκησαν έμμεσα και άμεσα στο έγκλημα αυτό. Με την αναδρομική της αφήγηση θα φωτίσει τα κίνητρα, τις συγκυρίες αλλά και τους πραγματικούς θύτες και τα θύματα του διπλού αυτού φονικού που σε λίγους μήνες θα την οδηγήσει και την ίδια στο θάνατο....
Το «Έθιμα ταφής» είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο με θεματολογία, αφήγηση, περιγραφές και ήρωες τέτοιους που προκαλούν το ενδιαφέρον της ανάγνωσης από την πρώτη κιόλας σελίδα του! Αυτό που μ’ άρεσε ιδιαίτερα ήταν η αφήγησή του, την οποία την βρήκα άκρως ενδιαφέρουσα, μιας και η συγγραφέας δεν αρκέστηκε μόνο στην περιγραφή των γεγονότων (τριτοπρόσωπη αφήγηση) αλλά έδινε πολύ συχνά τον λόγο, μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης, στην ηρωίδα της, την Άγκνες, κάτι που, φυσικά, με βοήθησε να δω και να καταλάβω την ψυχοσύνθεσή της. Οι περιγραφές του φονικού, της εξομολόγησης και της αναμονής για την εκτέλεση στην στοργική, ερωτική, θα έλεγα, αγκαλιά του Τότι, δόθηκαν με τρόπο μεταδοτικό, λυρικό και κινηματογραφικό μεταφέροντας με στο χωροχρόνο τους αβίαστα. Σε όλη την έκταση του κειμένου υπήρχε ατμόσφαιρα,  μυστήριο και λυρισμός που παρέσερνε τον αναγνώστη στην συνέχεια της ανάγνωσης του. Τέλος η ροή του ήταν γρήγορη και καθόλου κουραστική.

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Συζητώντας με το συγγραφικό δίδυμο Λία Ζώτου & Θοδωρή Καραγεωργίου!

Η Λία Ζώτου και ο Θοδωρής Καραγεωργίου, το συγγραφικό δίδυμο που προσφέρει συναισθήματα, εικόνες και μυρωδιές της υπαίθρου, αξίες και αρετές μέσα από τις υποθέσεις και τους ήρωες των βιβλίων τους, παραχώρησαν στις ΒιβλιοΑναφορές την ακόλουθη συνέντευξη, η οποία, φυσικά, και αποτελεί μεγάλη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά. 
Η πρώτη μου αναγνωστική επαφή με το έργο τους έγινε με το εξαιρετικό «Σαν τα φύλλα του καπνού», στο οποίο οι περιγραφές, οι ήρωες, οι πράξεις και τα συναισθήματα που συνάντησα στις σελίδες του με μετέφεραν αβίαστα στο χωροχρόνο του βιβλίου κάτι που μου δημιούργησε το αίσθημα του θαυμασμού για την πένα τους αλλά και την επιθυμία να ακολουθήσω τα επόμενα συγγραφικά τους βήματα. Έτσι όταν κυκλοφόρησε «Το δάκρυ του έρωτα», το καινούργιο τους βιβλίο, έσπευσα να το αποκτήσω έχοντας την πεποίθηση πως θα μου προσφέρει ένα αξέχαστο ταξίδι στα συναισθήματα και στις εικόνες της υπαίθρου και των περασμένων επαγγελμάτων της που τόσο αγαπούν και παρουσιάζουν στα κείμενα τους οι συγγραφείς. Νομίζω πως είναι περιττό να αναφέρω πως διαβάζοντάς το οι προσδοκίες μου ανταμείφθηκαν και μάλιστα με το παραπάνω.....
Όσοι δεν έχετε διαβάσει, ακόμα, κάποιο βιβλίο τους σας παροτρύνω ανεπιφύλακτα να το κάνετε σύντομα, πραγματικά θα απολαύσετε την κάθε λέξη, την κάθε περιγραφή….. Μέχρι τότε όμως, ας απολαύσουμε την συνέντευξη των Λία Ζώτου και Θοδωρή Καραγεωργίου, τους οποίους και ευχαριστώ θερμότατα για το χρόνο που διέθεσαν ώστε να απαντήσουν στο ερωτηματολόγιο μου!

1. Το νέο σας πόνημα έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ψυχογιός τον Απρίλιο με τίτλο «Το δάκρυ του έρωτα»! Θα θέλατε να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας τρόπο; Να μας πείτε κάτι γι’ αυτό που δεν έχει ειπωθεί ακόμα;

Λ.Ζ., Θ.Κ.: Το «Δάκρυ» είναι ένα βιβλίο που αγαπήθηκε πολύ από την πρώτη μέρα της έκδοσής του, γι’ αυτό και τη συγκεκριμένη ερώτηση θα θέλαμε να την απαντήσουμε μέσα από τα λόγια των αναγνωστών. Αυτό που μας μεταφέρει ο κόσμος, λοιπόν, είναι πως μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ζει μαζί με τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι είναι αληθινοί, ανθρώπινοι, έχουν πάθη και αδυναμίες που τους παρασέρνουν, αλλά και ήθος και αρχές που τους κρατάνε όρθιους. Το θέμα του βιβλίου, επίσης, έχει σχολιαστεί πολύ, αφού η Ελλάδα είναι μία χώρα που βασίζεται στη γεωργία και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μικρές ή μεγάλες αναμνήσεις από την ύπαιθρο.

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου «Το δάκρυ του έρωτα»;

Λ.Ζ., Θ.Κ.: Βάζοντας τελεία στα Φύλλα του καπνού το μυαλό και των δύο συνέχισε πεισματικά να περιφέρεται σε παλιά χωριά, σε δρόμους χωμάτινους, σε παραδοσιακές καλλιέργειες, σε σπίτια φτιαγμένα από πέτρα... Και τότε, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρούμε το λιμανάκι της ψυχής μας, ήρθε το αμπέλι για να μας δείξει τον δρόμο, να μας κατευθύνει και να μας οδηγήσει πιστά στη νέα μας ιστορία. Ενώ συλλέγαμε διάφορες πληροφορίες για την καλλιέργεια του αμπελιού και την μετέπειτα επεξεργασία του μούστου, συναντήσαμε τελείως απρόσμενα έναν παλαίμαχο οινοπαραγωγό, που με μεγάλη μαεστρία μας ξεδίπλωσε τη πολυετή σοφία του στα θέματα της οινολογίας. Μας μίλησε για τη μακραίωνη τεχνική του, που ήρθε ατόφια από την καρδιά του Πόντου, μας μετέδωσε την αγάπη που έτρεφε για τα «παιδιά» του, όπως αποκαλούσε τον αμπελώνα του και στο τέλος, βγάζοντας ένα κιτρινισμένο μικρό κομμάτι χαρτιού, με βρεγμένα μάτια, μας εξομολογήθηκε πως μέσα εκεί κρύβεται ολόκληρη η πηγή, το μυστικό της ευδαιμονίας του! Ασφαλώς και το περιεχόμενό του δεν μας το αποκάλυψε, όμως ο σπόρος είχε ήδη πέσει και η ιστορία είχε αρχίσει να πλάθει τους πρωταγωνιστές. Κάθε λέξη που γραφόταν μας έδενε όλο και πιο σφιχτά με τους ήρωες. Νιώθαμε την αγωνία και τον πόνο τους, το μίσος και τον έρωτα να κατακλύζει κάθε πτυχή του εαυτού τους.

3. Η συγγραφή λένε πως είναι μοναχική διαδικασία. Εδώ όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει δυο διαφορετικούς ανθρώπους, δυο διαφορετικές πένες να συγχρονίζονται με αποτέλεσμα να αποτυπώνονται στο χαρτί οι ήρωες και οι υποθέσεις τους με τόσο αρμονικό τρόπο;

Λ.Ζ., Θ.Κ.: Ομολογούμε πως η συγγραφική μας συνεργασία είναι μία εμπειρία υπέροχη, η οποία μας φέρνει αντιμέτωπους με όλων των ειδών τα συναισθήματα! Η κοινή απόφαση που πήραμε ώστε να προβούμε σε ένα όχι και τόσο εύκολο εγχείρημα, θα λέγαμε πως άλλαξε ριζικά την αντίληψη μας για τον όρο «συντροφικότητα». Αυτό που έχουμε ως τώρα βιώσει γράφοντας μαζί, είναι κάτι το φανταστικό! Μας φανέρωσε πτυχές του εαυτού μας που δεν γνωρίζαμε ότι υπάρχουν, μας δίδαξε πολλά και τολμάμε να πούμε πως μας έφερε ακόμη πιο κοντά! Σε γενικές γραμμές θα λέγαμε πως ο ένας συμπληρώνει τα κενά του άλλου και ίσως αυτό το χαρακτηριστικό να φέρνει την αρμονία! Βέβαια, και κατά τη διάρκεια της συγγραφής υπάρχουν διαφωνίες. Στις περιπτώσεις αυτές όμως έχουμε στο πλάι μας τους ίδιους τους ήρωες των βιβλίων μας, οι οποίοι έρχονται να δώσουν από μόνοι τους τη λύση και τον τρόπο που θέλουν αυτοί να δράσουν! Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως αν το να γράφεις ένα βιβλίο είναι κάτι το πολύ όμορφο, το να το γράφουν δύο μαζί είναι πραγματικά απίστευτο, είναι μαγικό!

4. Και στο Δάκρυ του έρωτα και στο Σαν τα φύλλα του καπνού η αγάπη σας για την ύπαιθρο και τις παραδοσιακές εργασίες που την έθρεψαν είναι ολοφάνερη! Τι υπάρχει εκεί που σας εμπνέει; Η εποχή μας έχει άραγε και αυτή εκείνα τα ερεθίσματα που θα μπορέσουν να σας εμπνεύσουν;

Λ.Ζ., Θ.Κ.: Μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο πως και οι δύο έχουμε μεγαλώσει στην ύπαιθρο. Καταγόμαστε από μικρά χωριά του Νομού Καβάλας και οι ζωές μας είναι συνυφασμένες με τη φύση, τις παραδοσιακές εργασίες που ακόμη διατηρούσαν οι παππούδες, τους χωματόδρομους, τα χωράφια, καθετί παλιό και παραδοσιακό. Αν και η εποχή που ζούμε σήμερα είναι τελείως διαφορετική από πολλές απόψεις, φυσικά και υπάρχουν πολλά ερεθίσματα που μπορούν να δώσουν έμπνευση για δημιουργία.

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Το στίγμα - Ρούλα Σαμαϊλίδου

Συγκινητικό, αληθινό, σκληρό και άκρως βιωματικό «Το στίγμα», το νέο βιβλίο της συγγραφέως Ρούλας Σαμαϊλίδου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μιχάλης Σιδέρης!
Ήδη ο τίτλος του προϊδεάζει τον αναγνώστη πως στις σελίδες του θα συναντήσει μια ιστορία που το στίγμα και οι συνέπειες του θα παίξουν καθοριστικό ρόλο και θα κατευθύνουν τα βήματα των ηρώων. και πράγματι έτσι είναι καθώς τέσσερις γενιές από τους ήρωες μας δέχονται με καρτερικότητα και ανεκτικότητα την περιθωριοποίηση  και την μοναξιά που φέρει αυτό το απαράδεκτο κοινωνικό φαινόμενο.
Η Χρυσάνθη, λοιπόν, η μια εκ των κεντρικών προσώπων του κειμένου, μεγαλώνει βιώνοντας την απομόνωση  που φέρει το στίγμα, το στίγμα που η αφετηρία του βρίσκεται δυο γενιές πριν από την ύπαρξη της ίδιας και το οποίο φορτώθηκαν τα μέλη της οικογένειας της για λόγους παράλογους, απάνθρωπους και άνευ ουσίας. Έκτος όμως από την κοινωνική περιθωριοποίηση, η Χρυσάνθη ζει σε ένα σπίτι στο οποίο βασιλεύει η σιωπή της άβουλης και υποταγμένης μάνας και ο αυταρχισμός του αφέντη πατέρα. Μέσα σ’ αυτή την πενία συναισθημάτων και κοινωνικών επαφών η έφηβη πια ηρωίδα μας παρασύρεται από τα λόγια του πλούσιου εγωκεντρικού γιου των αφεντικών της μάνας της και ζει μαζί του τον έρωτα και το πάθος του. Οι στιγμές μαζί του της προσφέρουν αυτό που πάντα ζητούσε και ποτέ, έως τότε, δεν της δόθηκε, ούτε καν από την ίδια της την μάνα, ένα χάδι δηλαδή, μια τρυφερή αγκαλιά, ένα νοιάξιμο ……Μόλις όμως ανακαλύψει πως είναι έγκυος, η μάσκα του πλουσιόπαιδου θα πέσει και τότε εκείνη θα ‘ρθει αντιμέτωπη, για άλλη μια φορά, με την μοναξιά, την ατολμία της μάνας της, την βιαιότητα του πατέρα της καθώς και με το απρόβλεπτο μέλλον που θα της φυλάξει πολλές απώλειες, ορισμένες χαρές, λίγους αλλά ουσιαστικούς ανθρώπους που θα της δώσουν χέρι βοηθείας και αγάπη αλλά και ένα τέλος τραγικό…..

«Το στίγμα» είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο στο οποίο η συγγραφέας καταπιάνεται με το κοινωνικό φαινόμενο του στίγματος, όπως δηλώνει άλλωστε και ο τίτλος, παρουσιάζοντας το μάλιστα με τρόπο που μας δημιουργεί αισθήματα τρυφερότητας, συμπάθειας, αγανάκτησης και θυμού καθώς και πολλούς προβληματισμούς για τους θύτες και τα θύματά του. Η γραφή της κυρίας Σαμαϊλίδου είναι μεστή, περιγραφική και μεταδοτική ενώ η ροή γρήγορη, χωρίς να κουράζει, και η πλοκή σε πολλά σημεία ανατρεπτική κάτι που κράτα, φυσικά, τον αναγνώστη σε εγρήγορση για την συνέχεια του.

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Το τρένο με τα ορφανά - Christina Baker-Kline

Το πρώτο που τράβηξε την προσοχή μου στο βιβλίο «Το τρένο με τα ορφανά» δεν ήταν άλλο από τον ίδιο του τον τίτλο, ο οποίος μαζί με το νοσταλγικό-μελαγχολικό του εξώφυλλο αλλά και την ενδιαφέρουσα περίληψη του δεν μου άφησε κανένα περιθώριο να καθυστερήσω την απόκτησή του, μιας και ήμουν σίγουρη πως θα διάβαζα ένα ενδιαφέρον και πρωτότυπο βιβλίο!

     Και πράγματι οι προβλέψεις μου έπεσαν μέσα, μιας και, τελικά, πρόκειται για ένα βιβλίο στο οποίο, μέσα από την τραγική και σκληρή ιστορία της ηρωίδας, παρουσιάζεται ένα πρωτότυπο και άγνωστο ιστορικό-κοινωνιολογικό στοιχείο, ο θεσμός-νόμος δηλαδή, στον οποία η Πρόνοια των ΗΠΑ από το 1854 έως το 1929 συγκέντρωνε και ‘’περιέφερε’’ με τρένα ορφανά παιδιά, ανά Πολιτεία, με σκοπό την ανεύρεση ανάδοχης οικογένειας. Τα παιδιά σαν άλλα εμπορεύματα, στοιβάζονταν Στα τρένα με τα ορφανά, όπως έμεινε γνωστή η μέθοδος αυτή, και παρουσιάζονταν στους σταθμούς, όπου εκεί ο κάθε πολίτης της περιοχής τα έλεγχε -μέχρι και τα δόντια τους κοιτούσαν- και, αν κάποιο τηρούσε και κάλυπτε τις απαιτήσεις του, το έθετε υπό την κηδεμονία του, χωρίς μάλιστα πολλές δεσμεύσεις αλλά και την απαιτούμενη σε ανάλογες περιπτώσεις επιτήρηση του κράτους. Τώρα ποιες ήταν αυτές οι απαίτησες που έπρεπε να τηρήσουν τα παιδιά, ώστε να μην επιστραφούν μετά από δυο μήνες ως ακατάλληλα πίσω στα ορφανοτροφεία; Ε, δεν ήταν άλλες από τη σωματική δύναμη και την υπακοή προκειμένου να ανταποκριθούν στις αγροτικές, κατά κύριο λόγο για τα αγόρια, δουλειές και στο νοικοκυριό για τα κορίτσια. Πολύ σπάνια, δυστυχώς, κάποια από αυτά τα παιδιά (200.000 ανέρχεται ο αριθμός τους) κατέληγε σε οικογένειες που ήθελαν να δώσουν στο παιδί που αναλάμβαναν αυτό που ζητά κάθε παιδί, την αγάπη και την ασφάλεια της οικογένειας.
Σε ένα τέτοιο τρένο η ηρωίδα μας, η εννιάχρονη ορφανή Νίαμ, θα επιβιβαστεί το 1929 μαζί με άλλα απροστάτευτα παιδιά και θα ταξιδέψει στις βορειοδυτικές Πολιτείες με σκοπό να βρει, έως το τέρμα της διαδρομής, τους ανθρώπους που θα αναλάβουν το μεγάλωμα της. Στον πρώτο σταθμό κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για αυτήν. Άλλοι την βρίσκουν αρκετά μεγάλη, άλλοι αρκετά αδύνατη….