Η συγγραφέας Πηνελόπη Κουρτζή απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μέσα από τις περιληπτικές απαντήσεις της μας παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, τα «Δεκατρία Μπαλώματα», το νέο της δηλαδή βιβλίο, το οποίο και κυκλοφόρησε στις 5 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
Την ευχαριστώ θερμά που ξέκλεψε κάποιες στιγμές από τον πολύτιμο χρόνο της, ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη, η οποία φυσικά για το blog και για εμένα προσωπικά είναι μέγιστη τιμή!
Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη κι ελάτε λίγο πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της συγγραφέως Πηνελόπης Κουρτζή!
1. Από τις 5 Οκτωβρίου το νέο σας βιβλίο, το «Δεκατρία μπαλώματα» απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.
Καταρχάς σας ευχαριστώ πολύ! Η αλήθεια είναι πως ανυπομονούσα για αυτό το βιβλίο γιατί το είχα αγαπήσει ιδιαίτερα! Είναι ένα βιβλίο που πραγματεύεται τα ανθρώπινα συναισθήματα και σε κάποιες στιγμές και τις ακραίες αντιδράσεις στις οποίες αυτά μπορούν να σε οδηγήσουν. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία και πραγματικά ιστορικά γεγονότα για ακόμη μια φορά, μας μεταφέρει σε χρόνους παλιούς και σε κοινωνίες που βλέπουμε πια μέσα από ταινίες. Σε όλη τη διάρκεια της συγγραφής ένιωθα πως ζούσα σε μια τέτοια ταινία σαν αυτές τις παλιές που βλέπουμε και μας κάνουν να ταξιδεύουμε.
2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;
Ήταν 13 πραγματικά μπαλώματα που βρήκαμε στο πατρικό του συζύγου μου στη Μυτιλήνη και χρονολογούνται από πριν το 1900, τότε που η συνήθεια να μπαλώνουν τα ρούχα στα σπίτια ήταν πολύ διαδεδομένη.
3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Ποιος σας ταλαιπώρησε να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; Και ποιος σας έκανε να κλάψετε μαζί του;
Ο πιο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Στρατής γιατί όπως θα δείτε περίμενε ολόκληρη την ιστορία για να ξεδιπλώσει την ψυχή του και να ζήσει ουσιαστικά. Αυτός ο χαρακτήρας που με ταλαιπώρησε αρκετά ήταν η ίδια η πρωταγωνίστρια καθώς είχε αποκτήσει πολύ γρήγορα ζωή και με πήγαινε σε μονοπάτια ανεξερεύνητα που δεν τα είχα φανταστεί όταν δημιουργούσα τον σκελετό του βιβλίου. Και τέλος έκλαψα με τους περισσότερους από αυτούς τους χαρακτήρες γιατί καθένας τους είχε ένα κομμάτι δικό μου μέσα τους που με φόρτιζε συναισθηματικά.
4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί ήρωες του νέου βιβλίου σας, θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';
Υπάρχει ένα τέτοιο μήνυμα και ήταν άλλωστε κινητήριος δύναμη για να γράψω αυτό το βιβλίο. Το τι σημαίνει τελικά "πλήρης ημερών" και αν αυτό είναι ποιοτικό και όχι ποσοτικό τελικά. Η ανάγκη να διακρίνουμε κάποιες ουσιαστικές μέρες μέσα στη ροή της ζωής μας, όση και αν είναι για τον καθένα, που να μας ολοκληρώσουν και να συνθέσουν ένα καμβά που θα μας κάνει να νιώθουμε πλήρεις.
5. Εσείς κατευθύνετε τους ήρωες ή οι ήρωες σας από ένα σημείο και μετά αυτομολούν και κατευθύνουν το χέρι σας κατά την διάρκεια της γραφής;
Σε οποία προσπάθεια συγγραφική και αν έχω κάνει δεν μου έχει συμβεί να καταφέρω να τιθασεύσω τους χαρακτήρες μου. Όσο και αν δεν το καταλαβαίνω, όσο και αν με εντυπωσιάζει και εμένα, είναι αλήθεια αυτό που λένε πως οι χαρακτήρες εντός βιβλίου ζωντανεύουν κ ζουν και ο συγγραφέας είναι ένας "κομπάρσος" που παρακολουθεί και καταγράφει.
6. Αλήθεια, όλοι αυτοί οι ήρωες με τους χαρακτήρες και την ιστορία τους, πού πάνε μετά το τέλος της συγγραφής; Υπάρχουν σε ένα μέρος του μυαλού σας και ζουν ή ‘’εγκλωβίζονται’’ αιώνια στο χαρτί αφήνοντάς τους εκεί;
Οι συγκεκριμένοι για εμένα είναι ακόμα εκεί. Γι αυτό και πιθανώς να τους ξανασυναντήσω στο μέλλον. Είναι σαν κάποιες παράλληλες οικογένειες φανταστείτε, που ζουν στο μυαλό μας και καμιά φορά ξεπετάγονται σε άσχετο χρόνο και εμφανίζονται μπροστά σου.
7. Μπαλώματα... Διορθώνουν αλλά και κρύβουν τις αλλοιώσεις... Χρειάζονται τα μπαλώματα στην ψυχή, στην καρδιά του ανθρώπου ή αυτά θα βαρύνουν κάποτε τη ζωή του ανθρώπου;
Για εμένα σίγουρα όπως και για την ηρωίδα μου. Ανάλογα φαντάζομαι με την ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου. Αυτό που μπορώ να πως είναι το εξής: θαυμάζω τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς μπαλώματα. Εγώ απλώς την άλλη προσπάθησα να δώσω, μια αισιόδοξη διάσταση στο μπάλωμα και να το νιώσω απαραίτητο. Να το νιώσω σαν ταλέντο και τέχνη. Καμία φορά δεν υπάρχει πραγματικά λόγος για κάτι καινούριο. Καμιά φορά το μπάλωμα σου δίνει τη δυνατότητα να συνεχίσεις να ζεις και να επενδύεις σε κάτι με το οποίο έχεις δεθεί συναισθηματικά.
8. Ποια επίθετα θα χρησιμοποιούσατε για να χαρακτηρίσετε τα «Δεκατρία μπαλώματα»;
Νοσταλγικό. Εξερευνητικό. Έντονο. Απαραίτητο. Ερωτευμένο και ερωτικό.
9. Πείτε μας τα συναισθήματα ή τις σκέψεις που σας συντρόφευαν την στιγμή που γράφατε την λέξη Τέλος στην ιστορία του νέου σας βιβλίου.
Οι μόνες σκέψεις που είχα έντονες ήταν να είναι το τέλος του βιβλίου μια άνω τελεία. Ένιωθα πως δεν ήμουν έτοιμη να αποχωριστώ τους χαρακτήρες του, πως δεν μου τα είχαν πει ακόμα όλα και τώρα που δίνω αυτή την συνέντευξη ακόμα το ίδιο νιώθω.
10. Δεύτερο βιβλίο! Βάλτε ένα τίτλο σ'αυτή την συγγραφική σας πορεία που να προσδιορίζει τα συναισθήματά σας!
Έχω καταλάβει πως έχω ακόμα πολλά να πω και να διηγηθώ. Το συναίσθημα που έχω είναι η ανάγκη να είχα δέκα χέρια να έγραφα με τον ρυθμό που ονειρεύομαι!
11. Ποιος διαβάζει για πρώτη φορά το βιβλίο σας ή κάποιες από τις πρώτες σελίδες του από το οικείο περιβάλλον σας; Δέχεστε την όποια κριτική του και επηρεασμένη από αυτή σπεύδετε να διορθώσετε τις όποιες παρατηρήσεις του -αν φυσικά υπάρχουν!- ή είστε ‘’αμετακίνητη’’ σε ότι έχετε γράψει;
Μόνο αμετακίνητη δεν είμαι!! Ίσα ίσα το αντίθετο θα έλεγα. Ο σύζυγος μου είναι αυτός που από τις πρώτες σελίδες λαμβάνει το ρόλο του κριτή. Και επειδή είναι πολύ αυστηρός και πραγματιστής, αυτό με βοηθάει ασχέτως αν καταλήγω να αλλάζω αυτά που γράφω πολλές φορές. Επίσης τις πρώτες σελίδες συνήθως τις στέλνω στην διευθύντρια εκδόσεων καθώς το πρώτο συναίσθημα που της βγάζει το εμπιστεύομαι απόλυτα!
12. Για σας ποια στοιχεία σε ένα βιβλίο σας κάνουν να το χαρακτηρίσετε τελικά ως Λογοτεχνία;
Μια χαρακτηριστική χρήση του λόγου που δίνει συγκεκριμένη και διακριτή ταυτότητα και ένα ξεκάθαρο μήνυμα προσωπικής αναζήτησης που μοιράζεται με τους αναγνώστες.
13. Πότε ήρθε η συγγραφή στην ζωή της Πηνελόπης Κουρτζή; Ποια ανάγκη τής ικανοποιεί;
Πολύ νωρίς, από όταν ήμουν παιδί. Οι ανάγκες είναι πολλές δεν νομίζω πως είναι μία. Καταρχάς είναι το μεγαλύτερο και πιο αγαπημένο μου χόμπι. Είναι η ανάγκη μεταφοράς ζητημάτων που με απασχολούν ασυνείδητα σε άλλους χαρακτήρες ώστε να είναι πιο εύκολη για εμένα η ζύμωση και η παρατήρηση τους. Τέλος είναι η ανάγκη να επικοινωνήσω και να μοιραστώ με πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα.
14. Διαβάζετε από μικρή; Αν θέλετε πείτε μας τον τίτλο του βιβλίου που σας είχε κάνει εντύπωση, όταν ήσασταν ακόμα μαθήτρια.
Ναι, διαβάζω πολύ και από μικρή. Αν θέλω να αναφερθώ σε ένα βιβλίο που πρώτη φορά με έκανε να νιώσω την μαεστρία και το βάθος της λογοτεχνίας είναι ένα βιβλίο που διάβαζα στο γυμνάσιο του Μπαλζάκ και λέγεται "Ο Κόμπος των Οχιών". Ειδικά επειδή το διάβαζα στην μητρική του γλώσσα και είχε μείνει και ανολοκλήρωτο από το συγγραφέα μπορούσες να το ερμηνεύσεις με διαφορετικούς τρόπους.
15. Υπάρχει κάποιο βιβλίο σύγχρονου συγγραφέα που διαβάσατε και θα θέλατε να το είχατε γράψει εσείς;
Πάρα πολλά! Εκτός των βιβλίων του Ισιγκούρο ώστε να πάρω το Νόμπελ εννοείτε! Σε κάθε βιβλίου που διαβάζω βρίσκω κομμάτια που θα ήθελα να είχα γράψει. Για να σας πω παραδείγματα βιβλίων που θα ήθελα να είχα γράψει θα αναφέρω το "Από δρυ παλιά και από πέτρα" της Νόελ Μπαξέρ, το "Κλάρα στο μισοσκόταδο" του Somoza Jose Carlos, το "Σκοτεινούς τόπους" της Τζίλιαν Φλίν και φυσικά την σειρά βιβλίων της Στέφανι Μέγιερ που ξεκινούν με την Χαραυγή. Όχι τόσο για την επιτυχία που έκαναν αλλά γιατί πραγματεύεται ένα ερώτημα που θα ήθελα να εξερευνήσω και εγώ: το "ever after.. but happily?"
16. Ο αγαπημένος σας σύγχρονος συγγραφέας; Και κλασσικός;
Σύγχρονη θα πω την Φιλομήλα Λαπατά αν και θα προτιμούσα να μην περιοριστώ σε έναν και από κλασικούς η Αγκάθα Κρίστι.
17. Θα κάνω την ερώτηση που κάνω στους φίλους που ξέρω πως διαβάζουν: Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτή την περίοδο;
Διαβάζω δύο εναλλάξ! Διαβάζω της Κλαίρης Θεοδώρου "Η αγάπη που δεν άκουσες" και διαβάζω ξανά το "Περί τυφλότητος" του Σαραμάγκο. Και διαβάζω στο γιο μου ξανά και ξανά το "Κουραμπιές γιές-γιές" που τον έχει ενθουσιάσει.
18. Προτείνετε μας ένα βιβλίο!
Για ενήλικες θα προτείνω "Τα απομεινάρια μια ημέρας" και για τους μικρούς μας φίλους τον Κουραμπιέ!
19. Στο ερωτηματολόγιο μου σχεδόν πάντα ρωτώ τους συγγραφείς για τα επόμενα συγγραφικά τους βήματα. Με εσάς όμως δεν θα κάνω το ίδιο, μιας και οι ήρωες του νέου σας πονήματος φαντάζομαι πως κατακλύζουν ακόμη την σκέψη σας. Θα αρκεστώ λοιπόν στο εξής ερώτημα: Πείτε μας ένα θέμα που θα θέλατε οπωσδήποτε να ασχοληθείτε σε κάποιο από τα επόμενα βιβλία σας;
Ήδη έχει πάρει μορφή το επόμενο βιβλίο και όπως και τα προηγούμενα βασίζεται σε πραγματική ιστορία στην Αθήνα του προηγούμενου αιώνα αυτή τη φορά.
20. Κλείνοντας, και αφού σας ευχαριστήσω πολύ για τον χρόνο που διαθέσατε για να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο μου, θα ήθελα να δώσετε ένα μήνυμα που να απευθύνεται σε όλους όσους δεν διαβάζουν λογοτεχνία, προκειμένου αυτό το μήνυμα να συμβάλει στην προτροπή να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο του βιβλίου!
Καμία φορά στα βιβλία υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να βρούμε αλλού και δεν νομίζω πως θα υπάρξουν υποκατάστατα. Ένα βιβλίο αγαπημένο ακόμα και αν το περιεχόμενο του ή το μήνυμα του έχει διαβαστεί από εμάς με άλλους τρόπους είναι κάτι που είναι δικό μας αποκλειστική. Επίσης η βιβλιοθήκη μας και οι αναγνωστικές μας συνήθειες είναι κατά τη γνώμη μου το απόλυτο ημερολόγιο και χρονολόγιο για να βλέπουμε εμείς οι ίδιοι πως μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε μέσα στο χρόνο και πως διαλέγαμε τα καταφύγια μας ανάλογα με τον τρόπο που αισθανόμασταν την κάθε περίοδο. Είναι φανταστείτε σαν ένα ολοκληρωμένο φωτογραφικό άλμπουμ του εαυτού μας και της ψυχής μας όπως αυτή εξελίσσεται.
****
ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΜΠΑΛΩΜΑΤΑ
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
«Μικρή μου, να θυμάσαι πάντα∙ το μπάλωμα όταν γίνεται δεν ξεγίνεται. Κοίτα, όμως, σαν καινούργιο δείχνει. Το μπάλωμα είναι τέχνη».
«Και τι ακριβώς σημαίνει μπάλωμα; Και γιατί να μην αγοράσεις καινούργιο; Αφού έχετε τόσους παράδες», απορούσε η Νόρα.
«Μπάλωμα είναι η επιδιόρθωση ενός πράγματος που χάλασε, αλλά δε θες να το αποχωριστείς ή δε γίνεται να το αποχωριστείς. Το μπάλωμα είναι τέχνη, μικρή μου. Είναι χάρισμα∙ να μπορείς να αλλάζεις κάτι που είναι πια παλιό ή ελαττωματικό και να το φτιάχνεις πάλι ώστε να σου αρέσει».
Η Νόρα, βαφτισμένη Ελεονώρα, νόθα κόρη του Μιχαήλου Χιωτέλλη, μαθαίνει την τέχνη του μπαλώματος στο σπίτι του πατέρα της, στη Μυτιλήνη, γύρω στα μέσα του 1800. Η ίδια, όμως, δεν μπαλώνει τα ρούχα της∙ μπαλώνει τα θλιβερά της ζωής της, ξεκινώντας από το όνομά της. Μόνο, όμως, το όνομα, γιατί ως νόθα επίθετο δεν έχει. Το ταλέντο της αυτό τη βοηθάει να επιζήσει από τα δεινά που πλήττουν το νησί και φέρουν τα πάνω κάτω στη ζωή της, να αντιμετωπίσει τους ανθρώπους που την πληγώνουν, με πρώτο τον αδελφό της, να δοθεί στον έρωτα χωρίς να υπολογίσει τους ηθικούς κανόνες και τελικά να αποκτήσει αυτό που πάντα επιθυμούσε: μια ταυτότητα. Κάθε μπάλωμα, όμως, έχει ένα αντίτιμο. Και η Νόρα τα πληρώνει όλα∙ και τα δεκατρία μπαλώματα. Γιατί τόσα χρειάστηκε να κάνει.
Βιογραφία Συγγραφέως:
Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΚΟΥΡΤΖΗ γεννήθηκε στην Άρτα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Βιοτεχνολογία και εργάστηκε επί σειρά ετών στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα δραστηριοποιείται στον επιχειρηματικό χώρο και παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή, που αποτελεί και τη μεγάλη αγάπη της. Έχει ταξιδέψει αρκετά, μιλάει τέσσερις γλώσσες και ερασιτεχνικά ασχολείται με το αργεντίνικο τάνγκο. Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο. Έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς ποίησης και έχει γράψει θεατρικά έργα. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της ΚΟΥΜΚΟΥΑΤ – ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΡΙΖΩΣΕ Η ΑΓΑΠΗ και ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΜΠΑΛΩΜΑΤΑ
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου