Με φόντο την επιβλητική λίμνη των Ιωαννίνων, το γινάτι του πάθους, του έρωτα, της ζήλιας, το κακό μα και το καλό γινάτι, όπως εύστοχα διαχωρίζει και προσδιορίζει ο σιορ Δονάτος, ο ένας εκ των βασικών ηρώων του Γιάννη Καλπούζου, παίρνει το πάνω χέρι στις ζωές των ηρώων σεργιανίζοντάς μας έτσι σε μια μυθοπλασία γεμάτη έρωτα, ποιητική χροιά, χιούμορ –αυτό το ιδιαίτερο χιούμορ που συναντάμε στην πένα του συγγραφέα! Ένα χιούμορ που κρύβει μια φιλοσοφημένη στάση για την ζωή- μίσος, ραδιουργίες, ενέργειες που το θυμικό κυριαρχεί, όπως η εκδίκηση, μα κυρίως μας σεργιανά στην Ιστορία και στα ηθογραφικά στοιχεία των Ιωαννίνων του 20ου αιώνα.
Ο Ζώτος το 1917 μετά από ένα φονικό, μια αυτοχειρία, την σπίλωση του ονόματος της μητέρας του καθώς και υπό τον φόβο βεντέτας φεύγει από το χωριό του και μετακομίζει στην πόλη των Ιωαννίνων, όπου εκείνη την εποχή βρίσκεται υπό ιταλική κατοχή. Στα Γιάννενα θα γνωρίσει την φιλία στα πρόσωπα του Βιργίλη, του Γκίνη και του σιορ Δονάτου, οι ορμήνιες του οποίου θα γίνουν για τον Ζώτο μα κι για εμάς μαθήματα ζωής, την μοχθηρία του εμπειρικού γιατρού Μάργαζη και του πανούργου παπα-Λέρα καθώς και την εκδικητικότητα της εμμονικής (αν και στο τέλος δικαιολογείται ο χαρακτήρας και κάποιες από τις πράξεις της) Σαραλίν. Το μεγαλύτερο όμως συναπάντημά του θα είναι με τον έρωτα, ένα συναίσθημα που κατακλύζει το είναι του όταν αντικρίζει την Τουρκογιαννιώτισσα Χαβαή.
Όσο τα χρόνια θα περνούν, η κρυφή αλληλογραφία που θα αναπτύξουν, οι καντάδες και τα τυχαία, για τους τρίτους συναπαντήματα, όλο και θα θεριεύουν τον έρωτα του για εκείνη. Μαζί μ’αυτόν όμως θεριεύουν και τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα των Ιωαννίνων και της Ελλάδας: η ληστοκρατία στην Ήπείρο όπου οι λήσταρχοι και οι συμμορίες που οργάνωναν έχοντας κίνητρο τα λύτρα και τον πλουτισμό, μεταξύ των άλλων παρανομιών τους, απήγαγαν εύπορους, η απαγωγή των οποίων δε είχε πάντα αίσιο τέλος, η προσπάθεια δημιουργίας Βλάχικου Πριγκιπάτου, ο Διχασμός, η Μικρασιατική εκστρατεία και η Ανταλλαγή των πληθυσμών.
